Tag: geloofsopvoeding

Hij heeft zich door Christus met ons verzoend en ons de verkondiging daarover toevertrouwd.
2 Korintiërs 5:18

Als je meer dan eén kind thuis hebt, herken je dit vast (en vaak). Er wordt iets afgepakt, iemand is jaloers of de eén heeft gewoon geen zin in wat de ander wil en… er ontstaat ruzie.

Het hoort erbij. Ze leren ervan. Maar af en toe breekt mijn hart, wanneer ik zie dat de eén de ander iets misgunt of pijn doet. Ik roep ze bij elkaar. Ze mogen beide hun zegje doen. En dan komt het: ik wil dat ze sorry zeggen tegen elkaar. Dat doen ze, maar nuet altijd van harte. Ken je dat gezicht dat kinderen (en vast ook volwassenen) kunnen trekken wanneer ze ‘sorry’ zeggen, maar geen ‘sorry’ bedoelen. Vaak vind ik dat dan nog erger dan het hele voorval. Ik wil dat ze liefdevol met elkaar omgaan, elkaar dingen gunnen en zichzelf niet belangrijker achten dan de ander.

Deze week leerde God mij dat er meer is dan dat we onze kinderen moeten leren vergeven. Meer dan leren ‘sorry’ te zeggen. We moeten ze leren verzoenen. Ken je dat woord nog? Verzoening?

Verzoening is dat de vriendschap in een relatie hersteld wordt, nadat er een breuk is opgetreden.

En verzoenen is blijkbaar nog moeilijker dan vergeven. Bij vergeving hou je de touwtjes in handen. Jij vergeeft. Je zegt ‘sorry’ en je bent er klaar mee. Maar als je je met iemand wilt verzoenen, stel je je open en kwetsbaar. Je weet niet hoe de ander gaat reageren. Je weet niet of de ander zich ook open stelt voor jou. Maar met alleen ‘sorry’ vindt er geen herstel plaats. Dat vindt pas plaats bij verzoening.

En waar zie je dat meer dan in het Paasverhaal. Er waren onze zonden. God, in al Zijn liefde, vergaf ons. Onze zonden waren weg. Maar God verzoende zich ook met ons. Hij gaf ons de weg naar Hem. Waardoor we weer in relatie met Hem mogen staan.

Wij mogen onze kinderen ook leren om na een ruzie te verzoenen. We mogen ze helpen begrip te tonen voor de ander en bovenal in liefde met elkaar om te gaan. Zoals Jezus ons voorging.

U bent als zout voor de wereld. Maar als het zout zijn kracht verliest, hoe moet je het dan smaak geven? Waar is het dan nog goed voor, behalve om weggegooid en door de mensen vertrapt te worden? U bent het licht van de wereld, een stad op een berg kan iedereen zien.
Matteüs 5:13-14

In de Bijbel lezen we hoe Jezus op een bepaald moment spreekt vanaf een berg tegen duizenden mensen. Hoe denk jij dat die groep mensen er uit zag? Waren het allemaal gelovigen? Waren het mensen die Hem zagen als de Messias? Waarschijnlijk niet. Grote kans dat een groot deel van die mensen daar alleen was om een wonder of iets anders spectaculairs te zien. Zou je zelf ook nieuwsgierig zijn? Jezus zegt tegen de groep mensen dat ze het zout en het licht van de aarde zijn. Hij zegt niet: “Als je in Mij gelooft, word je het zout en het licht.” Natuurlijk is het zo dat we in Jezus moeten geloven, maar Hij benoemt het hier niet als voorwaarde. Hij zegt ook niet dat je hard moet werken, de Bijbel moet lezen of alles moet doen wat Hij zegt om zout en licht te worden. In plaats daarvan zegt Hij: “Je bent het zout. Je bent het licht.”

En dat zegt Hij ook tegen jou. Ik hoop natuurlijk dat jij gelooft dat Jezus de Messias is. Dat je weet dat Hij van jou houdt. Maar bovenal hoop ik dat jij voelt dat Hij tegen jou spreekt, wanneer Hij zegt: “Je bent het licht.” Want dat licht mag jij zijn. Daarvoor hoef je geen grootse dingen te doen. Wanneer je een klein kaarsje aansteekt in een ruimte, zul je zien dat het kaarsje heel veel licht geeft ook al is het kaarsje maar klein. Zo’n kaarsje mag je zijn. Gewoon zijn. Zijn zoals jij bent. Jij mag je licht laten schijnen in jouw gezin en zo jouw kinderen laten proeven wat de smaak van Jezus is.

Ook tijdens de veertigdagentijd kan je een lichtje laten schijnen in je gezin. Dat hoeft niet door fanatiek te vasten of een intensief Bijbelleesrooster te volgen. Hou het simpel, haalbaar en dicht bij jezelf. Bij ons thuis werkt de Paasdankkalender ontzettend goed. Iedere dag halen we een klein kaartje van de dankkalender uit een pot. Op het kaartje staat een alledaags item om dankbaar voor te zijn. Denk aan ‘de zon’, ‘speelgoed’ en ‘een boterham op je bord’. Samen met de kinderen danken we dat God voor ons zorgt. Simpel maar doeltreffend. Zo laten wij ons lichtje schijnen.

Paasdankkalender

De veertigdagentijd is natuurlijk heel geschikt voor dit ‘toeleven naar’. Het is een bijzondere periode waarin we worden uitgenodigd om opnieuw of meer met God bezig te zijn. Maar het is voor jonge kinderen – en misschien ook wel voor onszelf – een wat abstracte en lange periode. Door een dagelijkse, zichtbare handeling krijgen ook de allerkleinsten op deze manier iets mee van deze bijzondere tijd. De dankkalender is ook geschikt voor na de veertigdagentijd en Pasen. In veel gezinnen is het dankmomentje een vast onderdeel geworden van het gezinsleven.

1. Mijn kinderen aten vaak langzaam… heel langzaam… soms zaten we wel anderhalf uur aan tafel. En eerlijk is eerlijk na anderhalf uur is het niet heel gezellig meer. “Neem nog een hapje,” -zucht- “Kauwen is ook handig” – zucht – “Je eten hoeft niet in je wang te wonen…”
2. Er werd vaak gemopperd over het eten. “Eten we dat!” – vies gezicht trekken –  “Dat lust ik echt niet. Jakkie!” Als moeder wilde ik graag dat ze dankbaar waren voor het eten. Dit werden dus al snel ook sfeerbedervers.
3. “Mama, mag ik een toetje?” “We gaan nog eerst een verhaal lezen.” – rollende ogen – “We zitten hier al zo lang, mama” – Ik verontwaardigd: “Ik ben al een uur klaar met eten hoor.” Sja, dan was de toon wel weer gezet.
4. Manlief “Moet je nu echt Bijbellezen? Straks wordt de Bijbel vies. Kijk eens naar de tafel.” Oké, na anderhalf uur zitten, moesten we dus eerst ook nog alles netjes afruimen en schoonmaken. Denk jij dat mijn kinderen dan nog netjes aan tafel zaten? Alle drie?

Ik wilde zo graag het Woord van God aan ze meegeven. Maar aan tafel was het meer overleven dan gezellig. De kids waren moe, ik was moe. De concentratie was op. Het leek mij dus beter om eerst de sfeer aan tafel te verbeteren. Het relaxter te maken. Eten ze langzaam. Dan eten ze langzaam. Er hoeft geen Bijbellees-moment in je nek te hijgen. Maar hoe gaf ik hen dan mee dat Gods Woord belangrijk is. Soms deed ik dat door in stilte zelf uit mijn Bijbel te lezen, wanneer zij nog aten. Win-win-win, want zij zagen hoe belangrijk Gods Woord voor mij is én ik werd zelf gevoed uit Gods Woord én ik hoefde niet te kijken naar de langzaam kauwende mondjes. Daarnaast gebruikten wij “De Bijbel Rond” 40 losse kaartjes met 5-minuten Bijbelmomentjes. Afhankelijk van hoe de sfeer in huis is, lazen we ’s ochtends of ’s avonds bij het eten een kaartje. In een paar zinnen wordt op het kaartje een Bijbelverhaal verteld. Er staat een bijpassende liedsuggestie bij (muziek doet het bij ons altijd goed in huis) én een vraag om samen over te praten. Dit werkte perfect voor mijn kinderen. Vooral omdat er na ieder kaartje een soort beloning was. Namelijk een steentje in het buisje van de kaarthouder doen. (Wij deden er drie per kaartje, want ieder kind mocht één steentje in het buisje doen) Het verzamelen en de zichtbare opstapeling van de steentjes hielp enorm om iedere dag weer een kaartje er bij te pakken.

Inmiddels zijn mijn kinderen al wat groter en kunnen we steeds vaker wel de echte Bijbel er bij pakken. Maar ik denk dat we straks met de veertigdagentijd toch nog één keer terug grijpen naar “De Bijbel Rond.” Wel zo leuk.

De Bijbel Rond

Bijbellezen met je kind wordt met ‘De Bijbel rond in 40 kaartjes’ een nieuwe ervaring. De kaartjes loodsen je in 40 dagen door de Bijbel heen; van de schepping tot de nieuwe aarde. Op elk kaartje staat in enkele regels een Bijbelverhaal, een bijpassend lied en een vraag waar je samen met je kind(eren) over na kunt denken. De teksten en afbeeldingen zijn al geschikt voor jonge kinderen vanaf twee jaar; een mooi project dus dat je met het hele gezin kunt doen.