I asked God to help me grow, it started raining!
Deel 1
Het regent, het is een lounge zondagmiddag. Terwijl ik op de bank zit en deze blog tik met een glas winterglow thee en te lekkere bonbons, besef ik hoeveel rijkdom er in dit momentje zit.
Puur simpel en “klein” GROOTS geluk. Een dak boven mijn hoofd, de geur van kaneel, de warmte in een toch relatief oud tochtig huis, mijn man snurkend op de bank (ja, die snurkt hihi) en ons zoontje dat een spelletje speelt. Zegeningen! Ik kan ze niet vaak genoeg tellen.
Mijn gedachten dwalen af. Ik staar naar de regendruppels en overdenk en overpeins wat het leven ons brengt en gebracht heeft.
Er waren stralende momenten, momenten die ik nooit zou willen vergeten, momenten waarop de tijd even stil leek te staan. Zo puur, zo mooi, ik zou ze zo weer overdoen.
Maar de tijd bracht ook ellende met zich mee. Rouw, verdriet, levend verlies, zorg en pijn. Door de jaren vol zorgen heen, heb ik geleerd en ervaren dat God niet die boze vader is, die wacht tot jij netjes elke dag op je blote knieën hebt gezeten. Ik heb geleerd dat Hij meer is dan een Vader. Ik heb mogen leren dat Hij dichtbij is, dat Hij dat ene sprankje licht is, ook als ik weer eens meende niet de tijd te hebben om stil te staan of te dealen met de golven. Niets MOET van Hem. Ik heb leren wandelen met Hem door kleine momenten van stilstaan te verdelen over de dag en me niet inning schuldig te voelen als ik oversla. Ik heb de afgelopen jaren leren genieten van het kleine en geleerd dat bidden en kerk zijn ook thuis en in stilte kan. Een vlinder, een zonnestraal, een klein gebed; “dank U, Heere!’’. Hij is zo veel dichterbij dan wij vaak beseffen.
Velen van ons groeien misschien wel op met de gedachte dat de zegeningen je zo komen aanwaaien, of hopen daarop. Maar vaak besef je pas later dat met de mooie dingen soms ook een pakket moeilijkheden komt. Zoals de regen of de golven van de zee.
Een van de mooiere veelzeggende filmpjes van Disney-Pixar vind ik de short film Piper.
Neem wanneer je het leuk vindt eens even de tijd om deze korte animatie te bewonderen:
https://www.youtube.com/watch?v=WIPV1iwzrzg En.. zie je wat ik zie?!
Ik vind dit dus echt een fantastisch beeld. Piper het vogeltje dat wikt en weegt tussen angst voor de golven en zijn hongergevoel. En dan het beeld van zijn mama die hem vol liefde probeert aan te moedigen en uit te dagen. En even later de heremietkreeftjes die hem een geheel nieuwe vaardigheid leren. Nadat hij de golven heeft overwonnen ziet hij het allemaal heel helder en duidelijk. Met deze vaardigheden op zak laat Piper zijn mama en soortgenoten de grootste en beste schelpen vol trots en passie zien en eten. Hij kan er geen genoeg van krijgen en kruipt daarna tevreden bij zijn mama in het nest.
Het geeft zo’n mooi beeld van bijvoorbeeld de geloofsopvoeding en van Gods grootheid in de schepping, vind je ook niet?!
Mijn man en ik kennen als ouders hoge golven en stormen rondom geloofsopvoeding, omdat geloven voor kinderen met autisme soms echt totaal ongrijpbaar is. Soms is het geloof dus gewoon simpelweg ongrijpbaar zoals de golven die af en aan spoelen. Het kan ongrijpbaar zijn voor niet alleen onze kinderen maar soms ook voor onszelf. Daarnaast krijg je niet altijd direct van God waar je om vraagt, net zoals Piper moet leren dat het eten van schelpjes niet alleen maar door mama opgelost wordt. Hij moet er iets voor doen, hij moet de golven trotseren. En pas daarna ziet hij het helder!
Ons zoontje met complex autisme en trauma heeft ons leren leven met regen en hoge golven op het gebied van geloof.
We hebben er op leren vertrouwen dat er soms heel andere invalshoeken, leermomenten en inzichten komen, net zoals Piper van de heremietkreeftjes leert hoe je je angst kan overwinnen en kan dealen met de golven. Daarvoor is het bidden, danken en geloven zo fijn en belangrijk. Dingen komen bijna nooit alleen maar aanwaaien, maar vaak met regen! De vreugde, het plezier, het helder zien, dat wat overblijft na het overwinnen is alleszeggend.