Het is midden in de nacht (denk ik). Ik word wakker van babygehuil naast me. Ik ruik ook wat. Ik verzamel moed, stap uit bed en neem mijn kleine meisje mee naar de commode voor een schone luier. Ik wil dit klusje graag zo snel mogelijk klaren, dus laat haar slaapzakje maar even aan.
Dat was niet zo’n goed idee. Mijn dochter plast net op het verkeerde moment. Of: ik verwissel haar luier net op het verkeerde moment. Hoe dan ook; alles nat. (Vijf weken geleden wist ik nog niet dat meisjes ook zo’n ravage aan kunnen richten tijdens het verschonen…) Dochterlief laat duidelijk merken dat zij het ook niet leuk vindt. Het gehuil wordt gekrijs. Mijn man gaat op zoek naar zijn oordoppen. Mijn trommelvliezen hebben het zwaar. ‘Echt een meisje,’ zei de kraamverzorgster. ‘Zal wel,’ dacht ik. Maar inmiddels begin ik toch te denken dat er een stukje waarheid schuilt in deze opmerking.
Als ze even later lekker ligt te drinken, bedenk ik wat ik al van haar karakter kan ontdekken in deze prille fase. Ik zie een alert meisje, dat de wereld in kijkt alsof ze alles al kan zien. Veel van hoe zij is, is nog verborgen voor mij. Ik realiseer me dat God haar heeft geschapen, met haar eigen unieke karakter. Ik dank God voor dit wonder en bid dat er steeds meer zichtbaar zal worden van het karakter dat Hij in dit meisje heeft gelegd. Ik realiseer me dat zij geschapen is naar Zijn beeld. Zij is een beelddrager van de Allerhoogste. Ik zie God in haar.
Het is stil. Onze dochter slaapt. Voorzichtig leg ik haar in haar bedje. Ik val ook in slaap.
Het is een kwartier later (denk ik). Ik word wakker van gehuil naast me…
Adriëlle Schouten, oprichtster van Zing in de Kring. Moeder van vier levenslustige zoons (Joël (14), Micha (12), Jefta (10) en Gideon (7)) en een prachtige dochter (Hadassa (0)). Achtergrond als juf en orthopedagoog. Schrijft Bijbelse liedjes voor jonge kinderen en verlangt ernaar om kinderen door muziek en spel Gods liefde te laten ervaren.
Vandaag is het Valentijnsdag. Een dag om elkaar te zeggen: ik hou van je. Wat hou ik intens veel van mijn kinderen, al sinds ze in mijn buik groeiden. Ik herinner het me als de dag van gisteren, maar wat lijkt het ook alweer lang geleden… de tijd dat mijn jongens baby waren. De lachende gezichtjes, onderzoekende knulletjes, trotse kereltjes. Als ik eraan terugdenk, krijg ik weer een lach op m’n gezicht. Gods schepping zo dichtbij. Zijn unieke creaties, mensen die Hij al kende toen ze nog in mijn buik zaten. Wat een wonder!
Mijn verlangen
Nu zijn ze alweer 7, 10, 12 en 14 jaar oud. Maar wat een geschenk… in april hoop ik opnieuw moeder te worden. Opnieuw het wonder van nieuw leven mee te mogen maken… ik dank God daarvoor.
Mijn diepste verlangen is dat mijn kinderen God mogen leren kennen als hun hemelse Vader. Dat ze zelf Jezus zullen volgen. Ik kan hen het geloof niet geven. Ik kan hen het geloof wel vóórleven. Hoe ik dat doe? Door hen te vertellen Wie God voor mij is. Door hen te laten zien hoe ik zelf met Jezus leef. En vooral… door te bidden dat God door mij heen zal werken. Want als het van mij zou afhangen, zou alles wat ik doe zo weinig waarde hebben.
Wat is het mooi dat ik samen met mijn kinderen het geloof mag beleven. Nu ze groter zijn, maar ook toen ze jonger waren, zelfs toen ze nog maar net waren geboren. Je geloof beleven met je baby… misschien vraag je je af: ‘Kan dat? Moet dat? Hoe doe je dat?’
Graag deel ik een aantal tips met je.
Hoe kijk jij naar je baby? God heeft jouw baby prachtig gemaakt, hij is uniek, een geschenk van God. God houdt nog meer van hem dan jij… kun je je dat voorstellen?! Als je op deze manier naar je baby kijkt, merk je iets van Gods grote liefde voor hem en dat zal jouw baby ook weer ervaren.
Hoe leef jij met God? Ben je je ervan bewust dat Hij overal bij is? Met een baby heb je veel intense momenten. Samen lachen om een kiekeboe-spelletje. Gekke geluidjes maken. Maar ook: de gebroken nachten met weinig slaap. De huilbuien die soms oneindig lang lijken te duren. Je leven is waarschijnlijk vol en druk. Realiseer je: God is erbij, altijd! Als je je daarvan bewust bent, heb je meer tijd met God en je kindje dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Dat verandert jou en je baby zal dit ook ervaren.
Het leven van een baby is een grote ontdekkingsreis. Je baby ontdekt Gods wereld en jij mag met hem mee als zijn reisleider! Hoe mooi is dat?!
Baby’s zijn heel gevoelig voor sfeer. Als jij je baby op een liefdevolle manier benadert, laat je daarin Gods liefde aan je kindje zien.
Baby’s houden van vaste rituelen. In die rituelen kun je vaste liedjes of boekjes terug laten komen. Je kunt bijvoorbeeld een zegenliedje voor je kind zingen, elke keer als hij gaat slapen. Herhaling is heel fijn voor een baby, dus zing of lees vaak hetzelfde.
Baby’s kunnen zelf nog niet praten, maar wel woorden herkennen. Als je Jezus’ naam vaak noemt, wordt de klank bekend en zal dat zo blijven als je kindje ouder wordt.
In Bijbelverhalen zitten vaak elementen die heel jonge kinderen aanspreken. Dieren en de natuur bijvoorbeeld. Lees gerust Bijbelverhalen voor uit een Bijbels boek of kinderbijbel, met korte, eenvoudige teksten. Je baby begrijpt veel nog niet maar dat is niet erg. Je legt een fundament en bouwt daarop voort als je kindje ouder wordt. Je omgeeft je baby met woorden van God, met Zijn waarheid en liefde.
Weet je wat ik zo mooi vind? Het hangt niet van mij af of mijn baby goed terecht komt. God geeft me niet een waslijst met extra taken die ik moet doen om een goede (geloofs)opvoeder te zijn. Hij vraagt mij om me open te stellen voor Zijn liefde, voor het werk dat Hij door mij wil doen. Als ik Zijn Geest de ruimte geef in mijn leven, mag ik het geloof BELEVEN, samen met mijn baby!
Adriëlle Schouten, oprichtster van Zing in de Kring. Moeder van vier levenslustige zoons (Joël (14), Micha (12), Jefta (10) en Gideon (7)) en een dochter-on-the-way. Achtergrond als juf en orthopedagoog. Schrijft Bijbelse liedjes voor jonge kinderen en verlangt ernaar om kinderen door muziek en spel Gods liefde te laten ervaren.
Daar zit ik dan. Op de bank, met mijn Bijbel, gebedsschriftje en een lied in mijn hoofd. Ik besluit het meteen maar op te zoeken: In deze stilte, van Sela.
Ik kijk naar buiten en zie een dik pak sneeuw. Ik hoor vogels fluiten. De stilte in de woonkamer is oorverdovend. Wat is dit lang geleden. Bijna acht weken lang hebben we hier met z’n zessen geleefd, gewerkt, geleerd, gehuild, getroost, gevierd, gelachen en gedanst.
Schoolsluiting
Op 16 december is de tweede schoolsluiting een feit. Alleen samen krijgen we corona onder controle. Ook de basisschoolkinderen moeten eraan geloven. De twee dagen voor de kerstvakantie rommelen we wat aan. De schooltaken bestaan voornamelijk uit het digitaal herhalen van de aangeboden lesstof van de weken daarvoor. De kinderen redden zich er prima mee. Tussen de bedrijven door pakken we dozen uit want ja, we zijn vier dagen ervoor verhuisd. Daarna wordt het vakantie. We genieten van elkaar, van het nieuwe huis, van spelletjes, van een paar (raam)bezoekjes en van de feestdagen. Ook is er in huis nog genoeg te doen.
Positief
Begin januari zijn we weer klaar voor een nieuwe schoolweek met onderwijs-op-afstand. Op maandag maken we een vliegende start. Op dinsdag gaat het mis; een van mijn jongens is moe, heeft te weinig energie voor zijn schooltaken. Hij heeft ook een raar hoestje. En hij is niet de enige. Dus ik rijd heen en weer van teststraat naar teststraat, krijg uitslag na uitslag. Op donderdagochtend om half negen is het raak: een van de jongens blijkt positief. Nooit gedacht dat zo’n mooi woord nog eens zo’n nare lading zou krijgen. Ik heb tijd nodig om dit bericht te verwerken. Met wie hebben we contact gehad? Hoe gaan we dit aanpakken? Wat is het beste voor mijn dappere zoon, maar ook voor de baby in mijn buik? En ik vraag me af: hoe kan het dat (alleen) hij besmet is geraakt, terwijl hij in de afgelopen weken niet op school is geweest en bijna niemand heeft gezien? Ik bel met de GGD, met de verloskundige, de assistente van de huisarts belt mij en de afdelingsleider van de school van mijn pubers ook.
De weken die volgen zijn er twee in quarantaine. De hulptroepen staan klaar en het is hartverwarmend om te ervaren dat er zoveel mensen zijn op wie je een beroep kunt doen als niet alles vanzelf gaat.
In het begin voelt het gek. Opgesloten zitten in je eigen huis. Maar het went. We werken door, we leren door, degenen met klachten herstellen. Alleen mijn zoon met een positieve test op zijn naam blijft ziek. De hoofpijn wordt enorm. En dan… na negen dagen lijkt het beter te gaan. Goddank. Maar de vermoeidheid blijft. En de hoofdpijn steekt ook regelmatig de kop op.
De besmettelijke fase is voorbij en de overige vijf gezinsleden melden zich weer bij de teststraat. Allemaal negatief. We danken God opnieuw. En verwonderen ons erover dat dit woord zo’n positieve lading heeft gekregen.
Ik geniet extra van een ritje op de fiets, van een bezoekje aan de supermarkt. De opnieuw verworven vrijheid voelt heerlijk.
Weer naar school
Vandaag is het dan zover. De jongste twee mogen weer naar school. Met strenge regels m.b.t. mondkapjes, sociaal verkeer, testen bij klachten en quarantaine. Maar toch. Wat fijn voor hen om hun klasgenoten weer te zien. Wat fijn dat ze weer uitleg krijgen van hun eigen meester of juf. Wat goed dat ze weer kunnen spelen met leeftijdgenootjes en meer sociale ervaringen kunnen opdoen dan thuis. Wat fijn dat ik weer tijd heb voor mijn werk, zodat ik nog wat mooie plannen kan uitvoeren voordat mijn verlof begint. Wat fijn dat ik weer gewoon mama kan zijn, en niet ook nog juf. Want juf en mama tegelijk is best leuk maar soms ook ongelooflijk ingewikkeld.
Ik geniet van de stilte. Ik geniet van Gods nabijheid. Ik geniet van het mooie lied: Geef ons Uw vrede in deze stilte, breng onze onrust tot rust. Ik moet bekennen: ik ben geen held in loslaten. Hoe zou het met mijn schatjes gaan? Zouden ze het fijn vinden om weer op school te zijn? Zou het een rare ervaring voor hen zijn dat ze alleen contact met kinderen uit hun eigen klas mogen hebben? Dat ze groep 7 en 8 en alle juffen en meesters met een mondkapje zien rondlopen? Hoe gaat mijn zoon het redden, die nog zo vaak moe is van de coronabesmetting die hem trof?
Ik bid. Ik bid voor mijn kinderen. Ik bid dat het goed voor hen zal zijn om weer op school te zijn. Dat ze fijne contacten met klasgenoten zullen hebben. Ik bid dat mijn zoon genoeg energie heeft om het in ieder geval een stuk van de dag vol te houden. Ik bid voor de leerkrachten, die nu misschien nog wel een ingewikkelder taak hebben dan starten na een zomervakantie. Ik bid voor de directeur die deze hele operatie in goede banen moet leiden.
Hoewel ik geniet van de rust, mis ik mijn kinderen ook. Ik realiseer me: ik moet mijn kinderen loslaten, maar God houdt hen vast. Hij is bij hen, ook nu. Wat een zegen!
Als ik amen zeg, gaat de deur open. ‘Mam, ik moet een tafel maken van papier en ik krijg de poten er niet aan vast. Kun je me helpen?’ Mijn eersteklasser zet me weer met beide benen op de grond. Terwijl ik mijn computer aanzwengel, trotseer ik de volgende uitdaging.
Adriëlle Schouten, oprichtster van Zing in de Kring. Moeder van vier levenslustige zoons (Joël (14), Micha (12), Jefta (10) en Gideon (7)) en een dochter-on-the-way. Achtergrond als juf en orthopedagoog. Schrijft Bijbelse liedjes voor jonge kinderen en verlangt ernaar om kinderen door muziek en spel Gods liefde te laten ervaren.
